Klein stukje paradijs

Tanga, een mooie badplaats aan de kust van Tanzania. Ons kamp ligt op 15min rijden van het centrum, direct aan de zee. De eerste indruk van het kamp was een ruim opgezet wooncomplex met 8 huizen/bungalows. Tussen de huizen door kan je de zee zien liggen, sterker nog je kan er zo in lopen! Klinkt als een paradijs? Dat is het ook! Ondanks de badkamers zonder licht, een van de huizen zonder elektriciteit, heel veel muggen en een aantal schorpioenen hebben wij ons hier de eerste week goed vermaakt.

Wij werken deze hele maand in een school; Muhako Primary. In plaats van scheuren in de muren vullen met cement mogen wij nu aan het werk om bureaus te maken. Van begin tot eind, dus zagen, schuren, lakken, timmeren, monteren, etc. Onze fundi (=vakman) hier is de leukste tot nu toe; hij is 36 jaar, maar lijkt op een grote baby. De kinderen hier zijn super vriendelijk en gezellig. Deze week hebben wij ons goed vermaakt op de school.

De weg naar school kruist 2 dorpjes waar altijd mensen te vinden zijn. Het is super leuk en interessant om tussen de lokale bevolking te mogen leven. Iedereen is super vriendelijk hier en gastvrij. Wij hebben sinds dag 1 een nieuwe vriend erbij, een nieuw lid van onze groep; Mister Big. Hij is een 22-jarige jongen uit het dorp die graag zijn Engels wil verbeteren en het leuk vind om met ons op te trekken. Een super lieve jongen met een mega groot hart.

Vrijdagavond hebben wij een kijkje genomen in het lokale 'uitgaansleven'. Omdat wij zaterdag in Tanga willen gaan stappen, zijn wij vrijdag in het dorp gebleven. Er is een klein huisje met een grote speaker en drinken. Voor het huisje is ruimte om te dansen, en langs de rand staan stoelen om op te zitten. Het was aardig druk, maar alleen mannen. Hoewel iedereen heel vriendelijk is, is het toch wel intimiderend om als 2 blanke meiden comfortabel te zijn en te dansen als er 25 Afrikaanse mannen naar je kijken. Gelukkig hadden wij onze jongens bij ons, en was Mister Big daar, dus het was heel gezellig. De lokale jongens dansten er op los, echt geweldig om te zien. Zaterdag naar Tanga, kijken hoe het uitgaansleven in de stad is. Ik ben benieuwd.

Kidia

Lieve lezers,

Even een weekje overgeslagen, er is niet veel gebeurd. De werkzaamheden zijn nog steeds hetzelfde, scheuren in de muur, cement mixen, en ga maar door. Oh ja, er is toch wat veranderd. Ik heb deze week niet gewerkt, omdat ik een brandwond op mijn been heb. En niet eentje van de zon, was het maar zo. Nee, deze meid heeft zich gebrand aan de uitlaat van een motortaxi nadat wij er met zijn drieën op hebben gezeten. Typisch Afrika natuurlijk. En dan zul je denken, die was vast dronken. Maar ook dat niet, want ik was als enige nuchter en aan het moederen over de rest. En ja hoor, dan ben ik natuurlijk weer degene die zich dan heftig brand..

Maar goed, de wond is nog niet geheeld. Een flinke wond op mijn been die bij elke wandeling langer dan 3 minuten open barst. Klinkt heel vies, en dat is het ook. Ik kan het niet afplakken, met deze warmte is dat zeker geen goed idee. Dus een aantal keer per dag strooi ik antibiotica poeder er overheen om infecties te voorkomen. Lang verhaal over mijn been, maar het komt allemaal wel goed!

Vrijdags zijn we naar de Marangu waterfalls geweest, wat fantastisch mooi! De weg naar er naartoe was een hel, klimmend naar beneden via gladde rotsen en los zand. Het was een hele uitdaging, maar toen we eenmaal beneden waren was het de tocht zeker waard!

Zaterdag niet zoveel gedaan, lekker uitgerust. Zondag zijn Lucy en Mia naar huis gegaan, wat erg verdrietig was weer. En niet alleen omdat het twee geweldige meiden zijn die ik onwijs ga missen, maar ook omdat we daarna nog maar met z'n vijven zijn. Dat wordt vast weer intens, zoals het in Kenia was. We gaan het zien!

Nu op weg naar Tanga, 'het paradijs van Tanzania'. Tot snel! Liefs xx

Kilimanjaro

Lieve lezers,

om te beginnen wil ik jullie bedanken voor het lezen van mijn verhalen. Ik doe het met plezier, maar fijn dat ik er anderen blij mee kan maken.

Na het kamp boven in de bergen zijn we nu in een kamp onderaan dezelfde berg. Tegenover ons vertrouwde wifi-punt, dus internet wanneer we willen. Het kamp is meer ingericht om als camping te dienen. Wij slapen twee grote legertenten, jongens en meisjes gescheiden, de toiletten en douches in een apart gebouw, kampvuur in het midden en een open gemeenschappelijke ruimte met keuken. De crew van het vorige kamp is met ons mee gekomen, dus dat is wel leuk. Hoewel het niet echt als familie voelt, is het wel gezellig met zijn allen.

Zaterdag zijn we aangekomen in het kamp. Na de boodschappen zijn we naar een lokale markt geweest. Ik had een idee hoe het zou zijn, maar niets was minder waar. De oude houten kramen stonden schots en schreef in rijen, net zoals ik verwacht had, maar wat er voornamelijk te koop was; tassen, rugzakken, kleding en schoenen. En dan niet handgemaakt of uniek, maar de spullen die opgekocht worden bij de mensen die donaties aannemen uit andere landen. Zo is ons verteld. Kleding die je gedoneert hebt, zou je dus zomaar terug kunnen vinden op een van de kramen. Ergens begrijpelijk, deze mensen moeten ook geld verdienen, en zoveel kleding en schoenen gebruiken zij zelf niet. Maar het was wel bijzonder om te zien.

Vandaag zijn we begonnen op de nieuwe school. Heel anders dan de vorige school, de docenten zijn allemaal spraakzamer en de kinderen veel vrijer en vrolijker. Het eerste klaslokaal waar we binnen liepen, was vol met peuters en kleuters, en voor we het wisten hingen ze aan onze armen en op onze rug. De werkzaamheden zijn hetzelfde als de vorige school, scheuren in de muren en vloer repareren. Het begint wat eentonig te worden, en iedereen heeft wat minder plezier in het werk. Natuurlijk willen we allemaal de gemeenschap hier helpen, maar het mag wel iets diverser zijn qua werkzaamheden. Misschien dat het nog verbetert.

Het klimaat hier onderaan de berg is totaal anders dan bovenop de berg. Het is hier zonnig, warm en droog. En met warm bedoel ik 40 graden in de zon, 30 in de schaduw. Gister heerlijk in de zon gelegen, gewerkt aan mijn bruine kleurtje. Werken in deze temperaturen is wel wat moeilijker, en afkoelen is dan erg moeilijk. Waarschijnlijk went de warmte met een paar dagen. Ik ga zeker niet klagen over het lekkere weer hier, nu ik weer hoe het in Nederland is.

De tijd gaat snel, ik ben al halverwege mijn reis. Ik wil absoluut nog niet aan naar huis gaan denken en mijn afscheid hier met mijn lieve familie, maar ik begin mijn familie thuis toch wel te missen. Het klinkt cliché, maar ik ben er achter gekomen wie echt belangrijk zijn in mijn leven, de mensen die ik echt mis. Ik ben zo gelukkig met mijn lieve familie en vrienden, ik hou van jullie.

Tot zover kleine muis vanuit Tanzania, nog steeds blij en gelukkig om hier te zijn. Tot snel! Liefs en knuffel xxx

Tanzania

Van het tropische Muhaka naar het gebergte van de Kilimanjaro. Onderaan de berg ligt het plaatsje Moshi waar het volgende kamp ligt. Het huidige kamp ligt op ongeveer 2 kilometer hoogte wat betekent dat iedere wandeling een opgave is met links en rechts enorme afgronden. De temperatuur is een flink stuk lager hier door de bewolking en veel wind. Slapen met een trui en sokken aan om warm te blijven. Wat fijn is; de muggen houden niet van deze kou dus die zijn nergens te bekennen.

Op maandag zijn we aangekomen in Moshi en hebben we de nieuwe groep ontmoet. Maar liefst drie meiden en twee jongens die onze groep komen versterken. Allemaal leuke mensen, hier en daar wel een paar negatieve punten maar over het algemeen een leuke groep! Het nieuwe kamp is zeker wat anders dan we gewend zijn in Kenia. Hier verblijven we in een groot huis, met twee slaapkamers met badkamers en een woonkamer. De crew is minder familieachtig dan in de andere kampen, wat wel jammer is. Gelukkig zijn we met een grote groep nu dus we hebben elkaar.

Dinsdag zijn we naar de school gelopen waar we gaan werken. Voor de mensen uit omgeving Apeldoorn, stel je de Ugchelse berg voor maar dan 5 keer hoger en steiler. En dat moeten we dus heen en terug lopen, iedere dag. Opzich goed voor de conditie, maar dit is wel wat zwaar. De gebouwen van de school zitten vol met scheuren in de muren, van boven naar beneden. Wij gaan deze scheuren opvullen met cement, zodat de school weer een tijdje mee kan.

Woensdag en donderdag hebben wij onze werkdagen gehad in de school. Best zwaar werk maar zeker wel nodig. De kinderen zijn wat meer verlegen hier en terughoudend, wat best wel rustig is tijdens het werk. Vrijdag hebben we een vrije dag gehad, bij een local zelf een lepel gemaakt. Zaterdag de stad in geweest, en vandaag op zondag lekker relaxen bij een hotel in de buurt.

Voor zover mijn eerste week in Tanzania. Ik ben heel benieuwd hoe de rest van de maand hier verloopt. Tot snel!

Dag Kenia

Kenia, wat een geweldig land. Met pijn in mijn hart schrijf ik mijn laatste blog vanuit Kenia, een bijzonder mooi land waar ik verliefd op ben geworden. Morgen op weg naar Tanzania voor twee maanden.

Deze week hebben wij mama's house afgerond, het modder gooien is voorbij. Donderdagmorgen afscheid genomen bij het ziekenhuis, en nog vier baby's zelfstandig onderzocht in de buik. Ze waren allemaal gezond, gelukkig. Ook ben ik getest op malaria, gewoon omdat het kan. En ik kan jullie met grote vreugde zeggen dat ik geen malaria heb! Vrijdags een culturele dag gehad, wat onwijs leuk was. We hebben chipatties en coconutrice gemaakt, een dak geweven en kokos gegeten en sap gedronken. En dat allemaal met een hoofddoek en rok voor, omdat we nou eenmaal een Afrikaanse dag hadden. De foto's volgen..

Zaterdag snorkelen met Rachel, wat een fantastische ervaring. De onderwaterwereld hier is zo mooi! We hebben veel vissen, octopussen, rifhaaien en van alles gezien. Een heerlijke dag gehad! Zaterdagavond zijn we op stap geweest met een deel van de crew bij Forty Thieves. Een super leuke avond gehad, en ook lekker wat gedronken.

Het was een zware week voor ons vieren. De vermoeidheid begint toe te slaan, we worden minder productief en de sfeer in de groep wordt ook wat minder. Kleine irritaties groeien uit tot grote discussies. Vandaag onze laatste dag vertoeven aan het strand, genieten van het laatste beetje Kenia. Ik ben benieuwd naar de nieuwe mensen die zich bij ons voegen in Tanzania, we zullen het zien.

Voor zover mijn ervaringen in het mooie Kenia. Ik hoop in Tanzania af en toe wifi te hebben om wat te kunnen plaatsen. Jullie horen van me! Liefs xx

Muhaka

Muhaka, wat een prachtig kamp. Hoe droog en bergachtig Tsavo was, zo tropisch en vruchtbaar is het hier. Midden in een tropisch stukje bos ligt het kamp waar ik tot oktober verwend wordt als een prinsesje! Hoewel de koude douches, muggen en urenlange preken van de drie omliggende moskees niet altijd paradijselijk zijn.

Het vertrek vanuit Tsavo was redelijk moeilijk, de familie daar verlaten was niet leuk. Gelukkig ging Ibrahim, onze personal coach en papa, met ons mee. De reis naar Muhaka duurde ongeveer 5 uur, waarin de natuur zichtbaar veranderde. Muhaka is een redelijk kleine gemeenschap waar ons kamp middenin ligt. Een voet buiten het hek en je staat in de voortuin van de buren, geweldig.

Opnieuw een mama's house waar we aan mogen werken. De muren staan, het dak zit er op. Aan ons de taak om de muren te plamuren, sauzen en verven. Het begin was moeilijk, maar we zijn ondertussen ervaren in bouwen van huizen. Donderdagmorgen helpen in het ziekenhuis. Hoewel ik mij een voorstelling gemaakt had van het werk daar, werd ik verrast. Ik mocht meehelpen bij kinderinjecties, baby's wegen en meten, medicijnen afmeten en meegeven, het verzorgen en geven van de pil aan jonge vrouwen en het onderzoeken van zwangere vrouwen. Het was fantastisch! Ik heb een zwangere vrouw onderzocht, haar buik gevoeld, de baby gevoeld en de mini hartslag gehoord! Hoewel de meeste dingen in het ziekenhuis wat improvisatorisch en ouderwets zijn, zijn de nurses goed gekwalificeerd en uitstekend in wat zij doen.

We hebben twee dagen vrij in het weekend, welke we besteden aan het strand. En dan bedoel ik niet een strand als Scheveningen, maar een parelwit strand met azuurblauwe zee en een prachtige zon. Ook wel paradijs genoemd.

De dynamiek in de groep is wat aan het veranderen. Keely en Dan zijn vertrokken naar huis, wat een enorme zware lading had. We zijn erg close geworden in korte tijd, dus het afscheid was voor iedereen emotioneel. Vrienden voor het leven, voor altijd in mijn hart. Zelfs al plannen gemaakt om naar Engeland te gaan volgend jaar. De vier overgebleven strijders worden steeds hechter, een familie ontstaat. We leren elkaar steeds beter kennen, en het is fijn om elkaars nukken te kennen. Rachel is als een zusje geworden, het voelt goed en ze heeft een positieve uitstraling. De taalbarriere is soms nog wel eens lastig, maar het schijnt dat ik 'fantastisch engels spreek en een intelligente meid ben'. Altijd leuk om te horen natuurlijk :)

Ik heb momenten van heimwee, maar die zijn van korte duur. Een aantal belangrijke data maken het moeilijk om hier te zijn, verjaardagen en gemis van dierbaren die er niet meer zijn. Maar ik ben hier, in Kenya. Het is geweldig hier, ik vermaak me elke dag en ik zou dit voor geen goud willen inruilen.

Lieve familie en vrienden, vanuit het zonnige Diane Beach; ik houd van jullie en tot snel! ??

Week 2!

Jambo rafiki! Vandaag mijn tweede blog vanuit het nog steeds fantastische Kenia.

Om mee te beginnen ben ik 3 dagen ziek geweest, met koorts, keelpijn en continu moe. Iedereen hier is zo lief en zorgzaam, onvoorstelbaar. Na veel slaap, keelpastilles en een vies vloeibaar medicijn gaat het vandaag de dag een stuk beter!

Deze week hebben Keely en Dan met ons doorgebracht, Keely is een medewerker van het UK hoofdkantoor van Camps International. Super leuk stel, passen super goed in de groep. En over de groep gesproken, wij hebben zojuist afscheid moeten nemen van Laura en Natalia. Beide gaan zij vandaag naar huis. Hoe kort twee weken lijkt, maar hoe gehecht kan je raken aan iemand. Het afscheid was dan ook best wel even zwaar. Ik moet nu echt nog niet denken aan het afscheid straks na drie maanden. Super lieve meiden, een plekje in mijn hart veroverd en ik ga ze zeker missen.

De activiteiten deze week waren iets minder arbeidsintensief, wat zeker wel even lekker was tijdens het ziek zijn. Zo hebben we opnieuw geiten ontwormd, bakstenen gemaakt en aan olifanthekken gewerkt. Ook hebben we een mountain trek gedaan door/ over de berg waar het kamp gelegen is. Een zware tocht, veel klimmen, maar wat een uitzicht! De safari die we hebben gedaan was fantastisch! Ongelooflijk wat een mooie dieren hier leven, olifanten, giraffen, leeuwen, buffalo's, antilopes, en ga maar door. En dat allemaal op een paar meter afstand, echt heel bijzonder.

Vandaag een rustdag, onderweg naar een hotel om te zwemmen, relaxen en lunchen. Morgenvroeg op weg naar de kust, voor de komende twee weken. In mijn vorige blog is het niet gelukt om foto's te plaatsen, dus ik hoop dat het nu wel werkt!

Tot snel lieve vrienden en familie, I love you all! ??

Jambo Kenya!

Lieve volgers, daar is eindelijk mijn eerste blog vanuit Kenia! JAMBO! Een week onderweg, en nu al zo'n ervaring. Maandagmiddag de groep ontmoet en aangekomen in het eerste kamp, een uur rijden vanuit Voi. Nu heb ik eerder gekampeerd, dus ik was aardig voorbereid, maar het 'kamp' bestaat uit houten hutten met bedden, een eetruimte, bar, douches, toiletten, etc. Bizar om een kamp te noemen, zo mooi. En dan de mensen die hier werken, allemaal super lief en behulpzaam en er zijn zelfs twee koks die iedere dag drie heerlijke maaltijden voor ons klaarmaken. Het uitzicht, WAUW, geeft ons een schitterende zonsondergang. Ik ben verliefd op Afrika!

De groep waar ik in zit bestaat in totaal uit zes vrijwilligers, waaronder ik. Rachel, Edward, Tyler, Natalia en Laura. Twee uit US en drie uit UK, dus het engels bijhouden is soms een uitdaging. De eerste drie gaan net als ik de reis van drie maanden maken. Het is een super leuke groep, de een wat leuker dan de ander natuurlijk.

Deze week, de eerste week, hebben we geiten ontwormd, scholen bezocht, bakstenen gemaakt, een huis geplamuurd en een hoop zand verplaatst door zacht zand in een kruiwagen die haast geen kruiwagen te noemen is. Een zware week, maar we doen goed werk. Voor jullie beeld, iedereen bedankt dat we er zijn, kinderen knuffelen de hele dag door met je en als je wil werken dan wordt je aan de kant geduwd door kinderen die het voor je willen doen. Hoewel ik heb gezegd dat ik niet hier ben om met kinderen te knuffelen, moet ik bekennen dat ook ik ben gevallen voor de lieve en enorm behulpzame kinderen van Kenia. Het werken met deze kinderen laat mij inzien hoe kinderen zouden moeten zijn, en wordt de afkeer tegen de egoïstische, luie en verwende Nederlandse kids beetje bij beetje groter.

Daarnaast geeft Kenia mij over het algemeen al het gevoel hoe goed we het hebben thuis, en hoe gelukkig ik mag zijn om dicht bij mijn lieve familie en vrienden te wonen. Zo zijn er medewerkers van dit kamp die hier een half jaar werken en dan eindelijk terug naar huis kunnen voor een week, voordat de volgende groep vrijwilligers arriveert. Een oude vrouw hier in de gemeenschap die haar hele leven heeft gewerkt voor alles en iedereen en nu leeft in een hutje (als je het dat al kan noemen) van twee bij twee, verroeste ijzeren platen als muur, waar zij slaapt, kookt en zorgt voor haar kleindochter van 6 jaar. Wij maken een huis voor haar als kamp zijnde, en ze huilt bij iedere groep vrijwilligers. Het gevoel van iets doen voor de wereld, dat krijg ik hier zeker. En het is pas de eerste week!

Al met al ben ik enorm gelukkig om hier naast Rachel in slaap te vallen en wakker te worden met het geweldige uitzicht. Voor nu genoeg verteld, hopen dat ik een aantal foto's kan uploaden en tot snel lieve volgers!

Kwaheri, met liefde ??