Lieve volgers, daar is eindelijk mijn eerste blog vanuit Kenia! JAMBO! Een week onderweg, en nu al zo'n ervaring. Maandagmiddag de groep ontmoet en aangekomen in het eerste kamp, een uur rijden vanuit Voi. Nu heb ik eerder gekampeerd, dus ik was aardig voorbereid, maar het 'kamp' bestaat uit houten hutten met bedden, een eetruimte, bar, douches, toiletten, etc. Bizar om een kamp te noemen, zo mooi. En dan de mensen die hier werken, allemaal super lief en behulpzaam en er zijn zelfs twee koks die iedere dag drie heerlijke maaltijden voor ons klaarmaken. Het uitzicht, WAUW, geeft ons een schitterende zonsondergang. Ik ben verliefd op Afrika!

De groep waar ik in zit bestaat in totaal uit zes vrijwilligers, waaronder ik. Rachel, Edward, Tyler, Natalia en Laura. Twee uit US en drie uit UK, dus het engels bijhouden is soms een uitdaging. De eerste drie gaan net als ik de reis van drie maanden maken. Het is een super leuke groep, de een wat leuker dan de ander natuurlijk.

Deze week, de eerste week, hebben we geiten ontwormd, scholen bezocht, bakstenen gemaakt, een huis geplamuurd en een hoop zand verplaatst door zacht zand in een kruiwagen die haast geen kruiwagen te noemen is. Een zware week, maar we doen goed werk. Voor jullie beeld, iedereen bedankt dat we er zijn, kinderen knuffelen de hele dag door met je en als je wil werken dan wordt je aan de kant geduwd door kinderen die het voor je willen doen. Hoewel ik heb gezegd dat ik niet hier ben om met kinderen te knuffelen, moet ik bekennen dat ook ik ben gevallen voor de lieve en enorm behulpzame kinderen van Kenia. Het werken met deze kinderen laat mij inzien hoe kinderen zouden moeten zijn, en wordt de afkeer tegen de egoïstische, luie en verwende Nederlandse kids beetje bij beetje groter.

Daarnaast geeft Kenia mij over het algemeen al het gevoel hoe goed we het hebben thuis, en hoe gelukkig ik mag zijn om dicht bij mijn lieve familie en vrienden te wonen. Zo zijn er medewerkers van dit kamp die hier een half jaar werken en dan eindelijk terug naar huis kunnen voor een week, voordat de volgende groep vrijwilligers arriveert. Een oude vrouw hier in de gemeenschap die haar hele leven heeft gewerkt voor alles en iedereen en nu leeft in een hutje (als je het dat al kan noemen) van twee bij twee, verroeste ijzeren platen als muur, waar zij slaapt, kookt en zorgt voor haar kleindochter van 6 jaar. Wij maken een huis voor haar als kamp zijnde, en ze huilt bij iedere groep vrijwilligers. Het gevoel van iets doen voor de wereld, dat krijg ik hier zeker. En het is pas de eerste week!

Al met al ben ik enorm gelukkig om hier naast Rachel in slaap te vallen en wakker te worden met het geweldige uitzicht. Voor nu genoeg verteld, hopen dat ik een aantal foto's kan uploaden en tot snel lieve volgers!

Kwaheri, met liefde ??